History Books

No other event in the history of southern Africa left such an indelible mark as the Thirstland Trek. For example, the popular travel writer Lawrence Green described it as "the most painful chapter in the whole history of the Afrikaner race". Shortly after the arrival at Humpata, the Earl of Mayo described the trekkers as follows: "Taking them all round, a finer set of men I have never seen; without doubt, during that terrible seven years' journey it was a case of the survival of the fittest."

"The Thirstland Trek, 1874-1881" gives a gripping account of the approximately 700 individuals (apart from an unknown number of black servants) who left the Transvaal from 1874 to 1877 and settled after a journey of seven years at Humpata on the highlands of Angola in 1881. During this epic trek, approximately 230 white trekkers died and almost the same number returned to the Transvaal. Although some 130 babies were born during the trek, only about 370 people eventually reached their promised land.

Die onbeskryfbare lyding van mens en dier tydens die Dorslandtrek het 'n onuitwisbare indruk in die Suid-Afrikaanse geskiedenis gelaat. Tussen 1874 en 1877 het drie trekke Transvaal met sowat 700 persone (benewens 'n onbekende aantal swart arbeiders) verlaat. Ná 'n swerftog van sewe jaar het sowat 370 persone hulle uiteindelik in 1881 op die hooglande van Angola gevestig. Sowat 100 babas is tydens die trek gebore, sowat 230 mense het tydens die trek gesterf en nog 230 het omgedraai en na Transvaal teruggetrek.
In die jare 1891 en 1893 het selfs nog meer trekkers Transvaal met drie verdere trekke verlaat. Ongeveer 770 persone het gedurende hierdie tyd na Angola en Duits-Suidwes-Afrika getrek om hulle heil daar te soek. Die geskiedenis van hierdie trekke is nie minder aangrypend as dié van die eerste drie trekke nie.
Sowat 45 De Jagers het in verskillende groepe aan hierdie epiese trek deelgeneem. Ná die sesde Dorslandtrek het hulle tussen Angola, Suidwes-Afrika, Suid-Afrika en selfs Kenia rondgeswerf en verdere avonture oor die hele Suider-Afrika beleef. Sommige De Jagers het in 1928 van Angola na Suidwes-Afrika getrek en hulle daar gevestig, terwyl ander eers in 1958 uit Angola gerepatrieer het. Vandag is die afstammelinge van dié De Jagers tot in Kanada, die Verenigde State van Amerika, Australië, Brittanje, Hong Kong en Suid-Korea versprei.
Uit die beperkte beskikbare bronne is die verskillende trekroetes van die sesde Dorslandtrek gerekonstrueer en vir die eerste keer word 'n kaart van die verskillende trekroetes van die sesde Dorslandtrek gepubliseer.
'n Geslagregister van bykans 1800 afstammelinge en aangetroude familielede van die De Jagers van die sesde Dorslandtrek en byna 500 foto's vorm 'n omvattende beeld van hierdie familiegeskiedenis.

Ná 'n swerftog van sewe jaar, gekenmerk deur onbeskryflike lyding, het die Dorslandtrekkers hulle uiteindelik by Humpata op die hoogland van Angola gevestig. Binne 'n jaar ná hul aankoms het die eerste geesdrif oor hulle nuwe tuiste verflou en het ontnugtering en teleurstelling ingetree. Dit was nie lank nie of die meerderheid van die rustelose trekkers het besluit om na Transvaal terug te keer met dieselfde trekpad waarop hulle soveel gely het en soveel familielede aan die dood moes afstaan.
Op pad terug kruis hul paaie weer met dié van die Kaapse bruin man William Worthington Jordan, een van die merkwaardigste persone wat gedurende hierdie jare in Suider-Afrika geleef het. Een deel van die trekkers besluit om hul lot by dié van Jordan te werp en hulle stig die republiek van Upingtonia, 'n kortstondige republiek in die noorde van Suidwes-Afrika.

"Van Humpata tot Upingtonia" is die verhaal van hierdie trekkers se onverskrokke durf in die mees afgeleë dele van Suider-Afrika. Selfs onder 'n nasie wat bekend is vir hulle vermoë om koppig en met taaie volharding voort te trek, is die omswerwinge van hierdie groep sonder weerga.

Equally skilled in a variety of trades other than in the art of love, the Italian prisoners of war (POWs) who were incarcerated in South Africa during the Second World War are a source of great fascination to this day. Who were these men? And what made some of them attempt dramatic escapes, while others wanted to stay behind after the war?
The first Italian POWs arrived in the Union of South Africa in early 1941, most of them being held in Zonderwater Camp outside Cullinan or in word camps across the country. The governement of Jan Smuts saw them as a source of cheap labour that would contribute to harvesting schemes, road-building projects such as the old Du Toit's Kloof Pass between Paarl and Worcester and even to prickly-pear eradication schemes.
"Prisoners of Jan Smuts" recounts the stories of survival and shenanigans of the Italian POWs in the Union through the eyes of five prisoners who clung to the Fascist ideas they had grown up with and refused to work.
Many opted to remain in South Africa once the war had ended, forging quite a legacy. These included sculptor Edoardo Villa, who left an important mark in the local and international art world, and businessman Aurelio Gatti, who built an ice-cream empire whose gelato was to delight generations of South Africans.

/ Terwyl die vlaktes duskant Upington droomverlore in die maanlig gelê het, het ek aan Matt White se woorde gedink: "I want to die with my boots on." Miskien was dit ook hoe die Ferreiras wou sterf? /


Die ink op die Vredesverdrag van Vereeniging was skaars droog, toe John Hendrik Ferreira en vyf makkers die Kaapkolonie vanuit Duits-Suidwes-Afrika binnegeval het om Suid-Afrika van Britse herskappy te bevry. Tien dae lank het "die Ferreiras" die Kalahari op horings geneem en die Kaapse polisie laat bontstaan. Mense weet van die bekookte Jameson inval wat die Anglo-Boereoorlog voorafgegaan het, maar van die Ferreira-inval weet hulle niks nie. Louis Bothma - onafhanklike navorser en skrywer van "Die Buffel Struikel", "Vang 'n Boer" en "Rebelspoor" - het hierdie vergete episode uit die rooi Kalaharisand gaan opdiep, en soos net hy kan, vir die leser in konteks geplaas. Nadat hy een laag geskiedenis na die ander tot op die been oopgevlek het, voer Bothma die verhaal tot 'n dramatiese einde.


/ Alles het toe mooi uitgewerk. Die Kalahari steek sy geheime onder die sand weg. Goed so dat die houtkruis ook nou onder die sand verdwyn het. Jean en Flip hoef nie meer daardie kruis te dra nie. Hulle is nou vry. /

From the ashes of two Angolan wars - a terrorist and a civil war - a new South African Army unit was born; a unit that had to fight South Africa's terrorist war on Angola's side of the border - a stepchild, hidden away aside in the bush.

Dit was die Afrikaner se donkerste uur toe die bittereinders van die Anglo-Boereoorlog mekaar twaalf jaar later die stryd aansê: Aan die en kant die regeringsmagte (Kakies) van premier Louis Botha en sy minister van verdediging, Jan Smuts - aan die ander kant die rebelkommando's (Boere) van kommandant-generaals Christiaan de Wet en Christiaan Beyers.

Threatened with internment for the duration of World War II, two young German geologists, Henno Martin and Hermann Korn, sought refuge in the Namib Desert and lived a Robinson Crusoe existence for two and a half years. How they mastered their situation, what they did, thought and observed are the subject of "The Sheltering Desert". This is their timeless story.

In it lies the vastness of the landscape, the clear skies, nature's silence in the joy or suffering of her creatures, and the stillness in which the reader, too, may take refuge from the wrongs of civilisation.

"Dit gebeur dikwels dat 'n skietoorlog deur 'n tweede oorlog gevolg word. Dié oorlog word nie met ammunisie of kartetse gevoer of met tenks en bomwerpers nie, maar met woorde."

In 1987-1988 was die stowwerige Angolese dorpie Cuito Cuanavale die toneel van die laaste gevegte van die Grensoorlog. Sedertdien is dit die fokuspunt van 'n openbare debat oor wie eintlik hierdie oorlog gewen het.

Die leierskorps van die Suid-Afrikaanse Weermag (SAW) hou vol hulle is nooit verslaan nie, terwyl die alliansie van die Angolese MPLA-regering, Kuba en Swapo beweer hulle het die SAW uit Angola en Suidwes-Afrika verdryf. Hulle glo voorts die SAW wou Cuito Cuanavale beset en as afspringplek gebruik om Luanda in te neem.

Maar was Cuito Cuanavale ooit regtig 'n doelwit vir die Suid-Afrikaners? Dit is die vraag wat Leopold Scholtz vra wanneer hy onlangs gedeklassifiseerde dokumente in die weermagargief bestudeer en die taktiese en strategiese besluite ondersoek wat 'n bepalende rol in die ses groot veldslae van dié oorlog gespeel het.

Sy kritiese ontleding wys hoe maklik propaganda en politiek in die pad van feite kan staan.

Die Suid-Afrikaanse Olimpiese bokser Robey Leibbrandt is gedurende die Tweede Wêreldoorlog deur die Nazi's op 'n epiese tog in 'n klein seiljag van Europa na Suid-Afrika gestuur.
Sy missie? Om in opdrag van die Duitse militêre geheimediens as skakel tussen die Nazi's en die Ossewabrandwag te dien. Leibbrandt het ook sy eie planne gehad om 'n sluipmoord op eerste minister Jan Smuts uit te voer en die regering omver te werp.
Leibbrandt het 'n aanhanger van nasionaal-sosialisme geword toe hy in 1936 vir Suid-Afrika aan die Olimpiese Spele in Berlyn deelgeneem het. Hy is daarna deur die Duitse militêre geheimediens gewerf en het intensiewe sabotasieopleiding ontvang.
Wie was hierdie man wat uiteindelik aan hoogverraad skuldig bevind en ter dood veroordeel is? Dié biografie deur die bekroonde skrywer Albert Blake werp nuwe lig op hierdie enigmatiese figuur en die fanatisme wat hom aangevuur het.

Here are recounted the initial prospecting expeditions from the Cape, the first purely speculative boom of any extent in South Africa - the copper mining mania of the 1850s, the troubled question of leases and the effect of the final settlement on the Black peoples who were the original inhabitants of the area, and the rise and development of most important mining centres in Namaqualand. All these aspects and more are examined in this well-researched yet absorbing story.

With this book, John Smalberger makes a lasting contribution to our knowledge of Namaqualand's history.

Heelwat is al oor die Anglo-Boereoorlog geskryf.
Tog handel slegs enkele publikasies oor die kunsvoorwerpe wat deur die Boere-krygsgevangenes vervaardig is. Vicky Heunis benader die onderwerp van krygsgevangenekuns uit 'n kultuurhistoriese perspektief. Sy brei uit op die motiverings waarom dit vervaardig is, die gereedskap waarmee en beskikbare rou materiaal waarvan dit vervaardig is. Die spesialisvakmanne wat verantwoordelik was vir die vervaardiging daarvan word ook onder die loep geneem. Daar word gekyk watter tipe voorwerpe gemaak is, die simboliek en inherente betekenis wat die voorwerpe ingehou het, asook die verspreiding en vestiging van afsetgebiede vir die verkoop en uitstalling van Boerekrygsgevangenekuns.